به نظرمیاد تنها پلانی که از کارمندهای یه اقامتگاه دیده میشه، اونیه که مشغول معاشرت با مهمانها هستند!
ولی در واقع این یه پلان از زندگی ماس که با مهمونا معاشرت میکنیم، میشینیم ساعتها باهاشون گپ میزنیم، ولی این تنها پلان زندگی ما نیست، تنها بخش داشتن یک اقامتگاه نیست.
زندگی و کار ما در گیله بوم شامل پلانهای زیادی است که این تنها یک قسمتی از اون پلان هاست:
*استقبال از مهمونا
* بدرقه کردن مهمونا
* نظافت اتاقها و تفکیک زباله ها
* بازیافت زباله ها
* هماهنگی و برگزاری گشت های مهمونا
* رسیدگی به فضای سبز،
* و خیلی چیزای دیگه که جزو کارهای هر روزه ماست.
به اضافه اینکه ما هم مثل بقیه آدمها نیازهای اولیه ایی مثل خواب، خوراک، استراحت، استحمام، خرید، سفر و … داریم که اینها پلان های شخصی زندگی ماست. همه این پلانها در کنار هم، میشه فیلم کار و زندگی ما در گیله بوم.
در اکثر بومگردی ها، کسایی که توی اون اقامتگاه کار میکنن یا در همون فضا زندگی میکنن (مثل گیله بوم یا نارتی تی) یا در همون روستا توی یه خونه دیگه نزدیک به اون اقامتگاه ساکن هستن (مثل لوتکا) و در واقع یکی از جذابیت های هر اقامتگاه به اینه که صاحبش اونجا حضور داره. این چیزیه که تمامی اقامتگاه دارها، بارها و بارها از زبون مهموناشون شنیدن و حضورشون رو باعث گرمی و صفای اون خونه می دونن.
نیاز به حضور مدوام صاحبخونه، باعث میشه که اونا ۲۴ ساعته مشغول به کار باشن خصوصا در فصل پرمسافر و گزینه هر ۸ ساعت شیفت عوض کردن رو مثل فضاهای اقامتی مثل هتل ندارن.
درنتیجه، اونا هم اونجا زندگی میکنن، هم اونجا کار میکنن و فقط معاشرت نمی کنند یا گپ نمی زنند، به عبارت دیگه: فقط اون لحظاتی که با شما میگذرونند، پلان زندگی شون نیست!
شما کدوم پلان زندگی ما رو دیدین؟
