نه! اشتباه نکنید. برای مضرات خود چیپس نمی گوییم! ایندفعه به خاطر بسته بندی است.
این موضوع فکر ما را خیلی مشغول می کند. نتیجه تراوشات ذهنی این می شود که می بینید: چرا چیپس نمی خوریم؟
موضوع چیست؟! ساده اما ظریف: “اقامتگاه های بومگردی وظیفه دارند زباله خود را، خود بازیافت کنند”
چرا چنین گزاره ای، تکلیف شده به این اقامتگاه ها؟ مهمتر اینکه چرا این اقامتگاه ها باید ترویج کنند چنین مفاهیمی را؟
گزاره نخست از دید ما ساده است. اما نکته ظریف این است:
خانواده ها چیپس نمی خرند. فرزندان و کودکانشان نخریدن چیپس را ارزش تلقی می کنند. چرا؟ چون بسته بندی آن بازیافت پذیر نیست؛ یعنی به راحتی به چرخه طبیعت برنمی گردد. سوزاندنش، مواد سمی وارد هوا می کند. جاده ها و کوچه ها را زشت می کند. این جامعه، جبری به شرکتهای بسته بندی کننده وارد می کند. بیم آنست که صرفا به دلیل نوع بسته بندی، دیگر کالایی فروخته نشود. حالا چه پیش می آید؟ شما پیشگویی کنید.
این جبر و این قدرت ما، مطلوب و دلنشین است. راه سبزی به آینده است. بعد تعمیم دهید این مفهوم را به تمام خانواده ها! خانواده های خوبی که مطمئن هستیم به یاری همدیگر، قدرت ایجاد می کنند: نه زور است و نه اسلحه! اراده ای است برای نخریدن.
قدردان تمام این خانواده ها هستیم. ما این خانواده ها را در گیله بوم، زیاد دیده ایم. از آنها و کودکانشان یاد گرفتیم و وظیفه داشتیم آموخته خود را به اشتراک گذاریم.
