درخت بلند و تنومندی که در جنگل می بینیم، مبارزه ها و صبوری ها کرده بر خشکی، سرما، باد و طوفان و آفتها و رقبا. آنچه ما می بینیم، پهلوانان سرافرازند.
عادت نکنیم سربلندان را بسوزانیم، پایشان آتش افروزیم و تنشان، تیغ بکشیم.
عادت نکنیم با مصرف زیاد، افزایش جمعیت خود و مسکن گزیدن در قلمرو آنها، سرنگونشان کنیم.
کاشت و نگهداری درختان هر ساله سخت تر و پرهزینه تر است.
هرساله، مسافرانی، سیمها و پایه های نگهدارنده را می برند و می شکنند تا وارد منطقه حفاظت شده سرولات شوند و در زیر سایه درختان، آسوده گیرند. پاداش این درختان سایه گستر، انبوه زباله ها و آتشی است کنار آنها و گاهی حتی، داخل تنه شکافته آنها. تنه شکافته، محافظ باد است و آنجا، آتش افروزی راحت تر است.
عادت نکنیم، آخرین ضربه ها را محکمتر زنیم.
برای آنکه اثر آلودگی هوایی را که شخصا ایجاد کرده ایم خنثی کنیم باید حداقل پنجاه درخت پنجساله بکاریم و تا آخر عمرمان از آنها نگهداری کنیم.
بخشکند، می خشکیم.