به کمک تکنولوژی، ابزارها و ماشین هایی خلق می کنیم که کارمان را راحت تر کنیم اما همانطور که میدانیم خطرهای آنهم کم نیست.
عکس برداری هوایی و کاوش ها از دشت های بالاکوهی پرو و بولیوی نشان داده است که در حدود ۱۰۰۰ سال پیش از میلاد، در منطقه اطراف دریاچه تی تی کا، حداقل هشتاد هزار کیلومتر مربع اراضی مزروعی وجود داشته که به صورت کرت بندی بلند (raised fields) سامان یافته بود. یعنی سطوحی زراعی که از زمین های اطراف بلندتر است و از خاک‌هایی درست شده که از بستر جوی های آبیاری ایجاد شده است.
این شیوه کشاورزی کاملا با ارتفاع ۴۰۰۰ متری و شرایط منطقه ای و سنت محلی کشت گیاهان غده ای انطباق داشت. اما پانصد سال پیش که اینکاها این منطقه را فتح کردند این روش کشاورزی رها شد.
استفاده از روش های مدرن کشاورزی هم که بر پایه به کارگیری ماشینهای سنگین، کود شیمیایی، آبیاری و گیاهان وارداتی استوار بود در این زیست محیط ناکام ماند.
باستان شناسان وارد شدند و فقط به کمک ابزارهای سنتی تعدادی از کرت های بلند را خاکبرداری و مرتب کردند و در آن سیب زمینی و دیگر گیاهان غده ای سنتی کاشتند.
طی این سالها نه خشکسالی شدید، نه یخبندان و نه سیلهای عظیم هیچ‌یک بر کشتزارها تاثیری نداشت و محصول این مزارع حدود هفت برابر مزارع دیم بوده است.
هم اکنون به واسطه تلاش های باستان شناسان روستاهای زیادی با هزاران نفر جمعیت به روش نیاکانشان کشاورزی می کنند و مساله چاقی به طرز چشمگیری کاهش یافته است!!
منبع: باستان شناسی، اثر پل بان، نشر ماهی
