امروز، محل انباشت زباله ای را در بخشی از قاسم آباد، برای چندمین بار پاکسازی می کردیم.
اینبار، با پیش از عید فرق داشت. کنجکاوی رهگذران و رانندگان که چه می کنیم و بازهم صداهایی که می گفتند فایده ای ندارد و برخی هم بی خیال، می گذشتند.
مغز یا حافظه، قدرت شگفتی دارد، اگر چیزی، کاری را بگوید بی فایده است، واقعا بی فایده می شود؛ اگر بگوید می شود و نتیجه بخش است، می شود و نتیجه می دهد.
خواه و ناخواه کسانی آمدند و از بی ثمری گفتند، اینکه بازهم خواهند ریخت.
پاسخمان این بود که، خب، روزی یکبار دستشویی هم که میرویم، کاسه توالت را تمیز می کنیم. اگر فکر کنیم چون فردا و فرداها هم این کاسه را کثیف می کنیم، پس نباید روزانه تمیز کنیم چه می شود؟ بوی گند و مریضی خانه را فرا نمی گیرد؟
کاسه توالت را روزانه تمیز می کنیم، عیبی ندارد محل خود را هم هفتگی یا ماهانه زباله روبی کنیم.
هزاران بار هم که بریزند، چاره ای جز پاکسازی نداریم اگر کمترین نگاهی به تندرستی خود و اطرافیانمان داریم. اگر کمترین احترام را برای خود و خانواده و مهمانانمان قائلیم. اگر محیط زندگی خود را، پاکیزگی طبیعت را دوست داریم.
زنده باد زباله روبان هر منطقه
