چوب دستی بزرگ، چند ترکه چوب و تعدادی سنگ که در دو طرف روی زمین می نهی و ترکه را روی سنگها می گذاری. با چوب دستی ضربه ای به زیر ترکه ها می زنی تا به آسمان جهد. حالا نوبت شکار ترکه با چوب دستی است. هم باید شکارش کنی و هم تا حد امکان، دورتر پرتابش کنی. برنده که شدی، خر سواری میکنی. یعنی بازنده، برنده را تا محل پرتاب، کولی می دهد. این ساده ترین شکل بازی است.
این بازی در خیلی مناطق طرفدار دارد و معمولا شیوه های ضربه زدن و پرتاب کردن و نوع بازی هم تفاوتهایی دارد. اگر ترکه پرتاب شده را حریفان در هوا بگیرند، بازیکن سوخته است. بنابراین ردیابی ترکه پرتاب شده، حواس جمع و دقت و انعطاف پذیری خوبی میخواهد. به نظر کاملا فنی جنگجویانه یا مدافعانه بوده است. شاید یادآور دوره شکار.
در جنگل پیمایی، گاه در استراحت بین راه، بازی می کنیم. ورزش جسم و مغز است.
اینبار با مهمانی از آلمان و دوست خوبمان رامین خوسفیان. مهمان آلمانی می گفت این بازی را به شیوه ای دیگر در کشورشان انجام می دهند. بازی جالبی که تاریخ انقضا ندارد.
به قول آقا حکیم: ” اين بازي بومي محلي به سه اسم معروف بود: گوله گاچ، گول باله، و درمنطقه ملك ميان يا شاه نظرمحله عليا معروف به ايشكركه”
از اینستای کندوج پیغام میرسه که در گیلان به این بازی میگفتن: “آکوله یا الی ملی کو”، در قسمتهایی که از غرب گیلان هم می گفتن: “پیله دسته یا چومبال”
