تنوع زیستی یعنی همه چیز!
گاهی که سپیده دمان، روی برگ گیاهان و بته ها، سفیدی چلقوزی به چشم می خورد، یعنی پرندگان، بالای درختان تمام شب، استراحت کرده اند و محیط امنی داشته اند.
ویروس کرونا به ما می گوید وقتی تنوع زندگی جانوری و گیاهی را با ساخت و ساز خانه ها و افزایش جمعیت خود از بین می بریم، در واقع خودکشی می کنیم. فلج می کنیم نظامی را که ضامن سلامت و زندگانی ماست.
هرچه تنوع زیستی بیشتر باشد یعنی پاتوژنها و میکروبها به راحتی نمی توانند تکثیر شوند و گسترده شوند. کاهش و نابودی گونه ها و رستنی ها، یعنی سهولت انتقال بیماری از جانوران به انسان. به عبارتی طبیعت می گوید اگر جانوران را بی خانمان کنیم و درختان را ریشه کن کنیم، بیخ و بن خود را ویران کرده ایم.
اصلی که اکولوژها همیشه آنرا پایبندند؛ خانه ای نمی سازیم و خانه قدیم را دوباره برافراشته می کنیم. ساخت هر خانه جدید، یعنی نابودی رستنی ها و بیخانمان کردن جانورها.
حالا در این شرایط ما در گیله بوم چه می کنیم؟
پرسشی که اغلب مهمانان از ما می پرسند و اینگونه است پاسخ ما:
حدود 6 ماه است که مهمانی نمی پذیریم. بهترین موقع برای تمرین تنوع زیستی. بیش از ۵۰ گونه درخت و بته بومی کاشتیم. حالا پس از هفت سال، حشرات خود به خود دفع می شوند، آفتها بسیار کمتر شده اند و دیگر حتی سم طبیعی گزنه نیز استفاده نمی کنیم. حشرات جنگاور و مبارز آفتها، به میدان آمدند. مبارزانی که سالهاست با سموم شیمیایی، نابودشان کرده ایم!!
متاسفانه همه ما، نظام و اکوسیستمی که پشتیبان ما است را از بین می بریم. با دستکاری در طبیعت، به پاتوژنها و از جمله ویروس کرونا اجازه دادیم تا سوگوارمان کند، خانه نشینمان کند. به خودکرده، تعجب میکنیم؛ خودکرده ای که از قضا اینبار، تدبیر دارد.
باید رفتارمان را با طبیعت عوض کنیم. تخمین ها آنست که سالانه حدود یک میلیارد بیماری و میلیونها مورد مرگ و میر به دلیل ویروس کرونا رخ خواهد داد. آیا خشم طبیعت را جدی خواهیم گرفت؟ راستی، اصلا فکرش را هم می کردیم که خانه دوم، خودرو دوم، مصرف بیش از نیاز میتواند اینگونه تعطیلمان کند و کوس مرگ را به دروازه خانه هامان بنوازد؟
چه خواهیم کرد؟ چه می کنیم؟ از که و از چه می نالیم؟ جز خود را ملامت نکنیم.
منابع:
تجربه های میدانی ما و