شهرهای جهان گرفتار مشکل هستند. در تهران، کیفیت زندگی روزانه و پیوسته افت می کند. نفس کشیدن در این شهر مانند آنست که روزانه دوبسته سیگار بکشیم. تعداد ساعت هایی که مردم روزانه در بزرگراه ها و خیابان های پر آمد و شد در اتومبیل اسیر می شوند هر ساله بیشتر می شود و بر استیصال تهرانی ها، می افزاید.
در واکنش به این شرایط، شاهد ظهور نوع جدیدی از شهرنشینی هستیم. یکی از چشمگیرترین تغییر و تحولات مدرن شهری در بوگوتا، پایتخت کلمبیا رخ داده است که آقای پنالوسا از سال ۹۸ به مدت سه سال شهردار آن بود. وقتی او شهردار شد به فکر این نبود که زندگی اتوموبیل داران را که تنها ۳۰ درصد جمعیت شهر را تشکیل می دهند بهبود دهد. برعکس، او میخواست بداند برای ۷۰ درصد از مردم، یعنی اکثریت فاقد اتومبیل چه می تواند انجام دهد.
پنالوسا دریافت شهری که محیط آن برای کودکان و افراد مسن دلپذیر باشد برای همه افراد مناسب خواهد بود. تحت رهبری او، شهرداری توقف اتومبیل ها را در پیاده رو ها ممنوع کرد، ۱۲۰۰ پارک احداث یا نوسازی کرد، نظام رفت و آمد سریع اتوبوسها را برقرار کرد و صدها کیلومتر مسیر دوچرخه رو و خیابان های مخصوص پیاده روی احداث کرد. ترافیک ساعت اوج شلوغی را تا ۴۰ درصد کاهش داد. یکصد هزار درخت کاشت و شهروندان را مستقیما در بهبود وضعیت محله زندگی خود شرکت داد. وی در دل هشت میلیون مردم ساکن شهر، حس مباهات مدنی پدید آورد و موجب شد در این کشور پاره پاره از جنگ و تعارض، خیابان های بوگوتا امن تر از خیابان های واشنگتن دی سی باشد. امیدواریم شهرداران شهرهای گیلان، قبل از تبدیل شدن کلان شهرها به تهرانی دیگر،افکار پنالوسا را دریابند.
منبع، کتاب طرح امید، پلان B2
