درختان با فرستادن سیگنالهای شیمیایی از میان شبکه قارچی نوک ریشه هایشان fungal network around root tips، با یکدیگر مخابره می کنند و خود را از احوال یکدیگر، خطرهای پیرامون، دوره خشکسالی و به ویژه حشرات و کرمهای مزاحم، باخبر می کنند. فرستادن این سیگنالها، در تمام شرایط آب و هوایی انجام می شود.
نه تنها درختان، که مجموعه علفها، بته ها و رستنی ها در جنگل با یکدیگر در تماس هستند و در صورت نیاز، حتی درختان رقیب نیز برای یکدیگر از طریق ریشه مواد قندی و غذایی می فرستند.
حالا تصور کنید در باغی یا کشتزاری هستید که تنها یک گونه رستنی همچون برنج یا یک نوع میوه همچون سیب کشت کرده ایم. تصورش هم اندوهناک است که این درختان یا رستنی ها با یکدیگر، ارتباطی ندارند. اینها درختان یا رستنی هایی به ظاهر سرپا، اما بیمار و منزوی هستند. این مریض حالی سبب می شود آمادگی فراوانی برای هجوم کرمها و آفتها داشته باشند. کرمها و مهاجمان، صدای سکوت درختان را می شناسند و به آنان حمله ور می شوند. آنگاه نوبت آدمیزاد است که با سموم خطرناک، به جان این درختان و آفت ها بیفتد. پس میوه ها و دانه هایی که در کشتزاری با درختان و رستنی های مریض و مسموم حاصل شده است را چگونه می خوریم و پی نمی بریم چرا بیماری از پی بیماری برایمان رقم می خورد؟؟
باشد تا کشاورزان ما و ما کمی اندیشه کنیم و کمی از درختچه ها، علفها و بته ها را به باغ و شالیزار و کشتزارمان بیفزاییم.
دکتر سوزان سیمارد، دانشگاه بریتیش کلمبیا، ونکوور
