گردشگری خوراک ، فرصتی است برای شناخت فرهنگ، طعم، نحوه آماده سازی غذا

گردشگری خوراک یا Gastronomy Tourism، واژه ای ترکیبی و یونانی است.

در این زبان، Gastros یعنی شکم و Gnomos یعنی دانش یا قانون. واژه معادل آن در زبان لاتین را می توان Culinary گفت.

در دهه هفتاد و هشتاد میلادی، شام خوردن در یک رستوران سه ستاره فرانسوی، گردشگری خوراک محسوب می شد اما امروزه معنای آن تکامل یافته و تجربه کردن فرهنگ های مختلف جزیی اصلی شده است.

گردشگری خوراک، تنها خوردن غذا و نوشیدنی نیست بلکه پاسخی است به آنکه کجا، چطور، چه زمانی و چرا باید خورد و نوشید.

این نوع گردشگری پدیده ای اجتماعی است؛ تنوع غذا و نوشیدنی، نحوه آماده کردن غذا، میکروبیولوژی غذا و نوشیدنی، رژیم ها و حتی بازدید از مزرعه کاشت و داشت مواد گیاهی و گوشتی و تدارک مواد اولیه از بازار را هم شامل می شود.

غذا فقط برای رفع نیاز بدن نیست؛ بسا گردشگرانی که دستور پخت غذا را با خود به کشور خود می برند و یاد و خاطره غذای محلی را زنده می کنند. غذا یک فرصت و سرگرمی برای مسافر ایجاد می کند و شکل عملی یک هنر و خلاقیت است.

امروزه گردشگری خوراک محصولی فرهنگی قلمداد می شود و مولفه های جنبی فراوانی نظیر ظروف و کاربرد آنها، موزه ها و تاریخ اجسام غذاخوری و نوشیدنی، معماری اماکن غذاخوری و نوشیدنی مثل قهوه خانه، چایخانه و رستوران و سرانجام جشن های ویژه غذا را دربر می گیرد.

فرهنگ خوراک در گیلان، روستا به روستا و شهر به شهر متفاوت است و تاکنون بیش از سیصد نوع خوراک مختلف در استان گیلان ثبت شده است. از آنجا که دسر و چاشنی های غذا نیز در رده گردشگری خوراک محسوب می شوند می توان گفت ثبت جهانی شهری چون رشت به نام شهر غذا برازنده این استان است.

اقامتگاه های بومگردی تا آنجا که می توانند خوراکی محلی و آداب خوردن و نوشیدن را به عنوان ارمغان فرهنگی به مهمانان هدیه می کنند و به عنوان مقصد گردشگری خوراک نیز شناخته می شوند.